gau batez itsatsi naizen gaua, betazalez estali dudana bihotza, ametsez bortsatu dudana egun hutsa. kitarraz laburtu diren hitzak, zakarretara doazen oihuak, doaz doaz, dozenaka doazenaka, nazionaltasunez negarrak, tristezia eta pobreen makuluak, diren horiek, izateko diren horiek. eta zereginaren xarma naizen, gauez diot, naizen amona inkognitaren apologia, trilogia eta logikarik gabeko gertaera guztiak, naizen apurra eta ogi mardula, izozkailu janari eta boz ordulari, gertaeren konpas. inora ez doan egindakoa, garaia, elkartruke, imajin. gau ahur batez, haur gau batez, gaur batez ere.

SUSTRAIAK

Sustraietan murgiltzen naizenean
ez dut nire burua aurkitzen,
whisky botila batean jauziak eginaz
ez naiz biltzarkide aproposena.

Orduan konturatzen naiz “intelligentzia” espainiarrak
ez duela askorik balio
eta horrek eragin zuzena du nire hitz jarioan,
jendeak beti beste alde batera begiratzen baitu.

Eskerrak etxe atsegin bat dudan
eta bertan nire sustraiak nabaritzen ditudan,
pareta biluzietan eta
benetako esaldietan.

Nire pobreziako proiektuan
heriotza iritsi arte borrokatzeko asmoa dut,
eta gehienok gauza serioa denik ez duzue pentsatuko.
Baina ez dut Jaungoikoaren aurrean kokiltzeko asmorik,
lehenago desagertuko naiz mundu honetatik
borroka alboratu baino.

Eta lan egingo dut, etzazue pentsa, modu duinean,
Gertatzen dena zera da:
Bizitzak nahi nukeena baino gehiago zailtzen dit bizitza.

alfonso sastre (urtzi urkizuk euskeratua)
irudia: alfonso sastre (sarean josia)

hitzen peri feria

diskurtxoaz eta haren ezagupenera daraman ikasketaz. nola mezu edozeinek ispilurik ez duen entzulean, eta malko bat, margo bat eki para zioaz marrazen den zentzua, hozkadaz, begiradaz. hitzen periferia, peria, irakurketaren rodeoa, bi zentzutako erre pideen proliferazio latza, eta karril ugarien mesfi dantza. hitzen periferia, ideen merkatura doan gutun kodekatua, harrizko bidexka, bertan doazen bi nexka, lasto txanoz, pausu trinkoz. esan nahi dena, esanahia dena, esanahi dena, dena esan nahi, eta bai, gora, periferikoz, prismatikoz, perspektibaz, hodeiertz oin abismalez ikusi beharra, aingeruak bagara hizketan, tutu luzetan banatzen bagara, zulozulo diskurtxoan, izpizizpi tartehutsune bakoitz, katekatu zeinu, zatikaitz zentzu irladatzen bagara, banaka den gure honetan. gure honetan, ezagu penara daraman ikasketaz.

El mundo es tan pequeño
  que cabe en un trozo de papel
  y el hombre es tan grande
  que se le ocurre odiar
  al que es diferente



Las paredes blancas están vacías
        están vacías
las páginas blancas
las páginas vacías
        están blancas
las paredes
de una casa que está lejos
        lejos, muy lejos
están los pueblos
 con sus páginas vacías

y cerrando los ojos
aparecen
los pueblos
  cerca, muy cerca
unos ojos que están cerca
de la sonrisa
 y resurge la risa
 que me destroza la camisa
 y resurge
un mapa
de ojos abiertos que regala canciones
que cantan a capela
los colores
 los sentimientos
de las paredes y las páginas
de nuestra única habitación.

La sonrisa vuela
En proyectiles transoceánicos de amor
tan lejos, tan cerca
tanta soledad sin canciones
y tanta música de paisajes humanos que compartir
tanta locura risueña
que quisiera vivir
  en el ecuador de los sueños vivos...

Ecuador. Un beso, un abrazo y un sentimiento para ustedes
    eta Kitto (Quito).

 Urtzi Urkizu (Lezo, 09-01-1975)

ghaurren kan ttua

gaurrak eta bere diasporak, eguneko gau perspektiba, iltzea gara hemen eta orain den taula boro bil ean, zeraren zail, tenpera jausi zitzaidan tarimara, aro hotzak egin gintuen egurretara. tura liteke utopia, bortxaturiko hitza egun errepikatuez, joder den adjektiboa ortzemuga galtzear zen den goiz hartan hontan, garelako zilueta eta ez kromo, gintezkeelako zigilu eta ez aide aide, arin ain eta kristal finez biderkatutako edalontzi prefettu. asma dezakegulako hizkuntzarik ile zutunik eta begi hondo ezik, maite lezakeelako zu baino edozein, zu gain edozein, suz gain ero zein, zaitezkeelako bekatari mehe, zarelako morroi gisako listu, garelako egun txua espaloian, arrastaka arras taka, labain minduz.
ziur daiteke gure irrifarra, egunkarietan iragartzen badugu gaur, zoriontxu garela geure bilaketa gabean eta minik ez dugula bizkarrean, pausuak jasotzeaz, oinak altsarazteaz, zapata pixutxuak marrazteaz, ejem eta begi oker, maite dudala mundua itxusitu arren.